بعد لیلا عصبی گفت:چقدر این شروین پررو و از خود راضی است.
تا دم خانه ,صحبت راجع به شروین و رفتار و اخلاق بدش بود.امامن فقط در فکر آقاي ایزدي
بودم.
دو هفته از آن جریان می گذشت که دوباره شروین شروع به اذیت کرد.آن روزکلاس فیزیک
داشتم و تا تاریکی هوا در دانشگاه بودیم , وقتی کلاس تعطیل شد,خسته و هلاك به طرف
ماشین رفتیم.لیلا با خستگی گفت: مهتاب امروز چقدر ماشین رو بدجایی پارك کردي.
با خنده گفتم:ببخشید حضرت علیه!
وقتی به محل پارك ماشینم رسیدیم,آه از نهاد هر سه مان در آمد.چهار چرخ ماشین پنچر
بود.گریه ام گرفته بود.مستاصل به اطراف نگاه کردم.آیدا با دیدنمان جلو آمد و گفت:
-مهتاب چرا هنوز نرفتی؟
به ماشین اشاره کردم و گفتم:مگه کوري؟
نگاهی به ماشین کرد و با تعجب گفت:این ماشین توست؟...من فکر کردم مال شروین
است.یک ساعت پیش وقتی من آمدم بیرون که برم اون ساختمان روبرویی ,دیدم که نشسته
بود روي زمین و به چرخاش ور می رفت.پس ماشین توست؟
با عصبانیت گفتم:تو مطمئنی؟
سري تکان داد و گفت:آره,حالا می فهمم چرا از دیدن من جا خورد.
آن روز با هر بدبختی بود به خانه رفتم و پدرم ماشین را درست کرد و به خانه بر گرداند,اما من
کینه ي شدیدي از شروین به دل گرفتم,اینطور که پیدا بود او هم از دست من حسابی ناراحت
بود و منتظر فرصت بود تا تلافی کند .میدانستم که می خواهد غرورم را خرد کند و من نباید
 

اجازه می دادم.آن شب,بعد از شام سهیل وارد اتاقم شد.چند دقیقه عصبی طول اتاق را بالا و
پایین رفت,سر انجام ایستاد و گفت:مهتاب,به خدا اگه نگی کی این کار رو کرده پدرتو در می
آرم.
با ترس گفتم:چه کار کرده؟
سهیل کلافه گفت:خودتو به اون راه نزن.من هم دانشجو بودم.می دونم این کارا چیه؟کی ماشین
رو پنچر کرده بود؟
سري تکان دادم و گفتم:نمی دونم.
سهیل محکم روي میز تحریر کوبید و گفت: پس نمی خواي بگی...خیلی خوب,خودم می آم
دانشگاه ته و توي قضیه رو در می آرم.
بلند شدم و فوري گفتم:این کار رو نکن سهیل,راستش می دونم کی این کار رو کرده,ولی
صلاح نیست سروصدا راه بندازي!تو دانشگاه آبروریزي میشه.
با هزار زحمت راضی اش کردم که به دانشگاه نیاید و فعلا اقدامی نکند.بعد نوبت پدر و مادرم
بود که شروع به بازجویی من کردند.مادرم با ناراحتی می گفت:
-اگه به خودت صدمه اي بزنن چی؟آخه کی این کار رو کرده؟
پدرم عصبی تهدید می کرد و حرص می خورد.لیلا و شادي هم نگران بودند و مدام زیر گوشم
می خواندند که به دانشگاه شکایت کنم.من,اما منتظر فرصت مناسب بودم و این فرصت خیلی
زود به دستم افتاد.تقریبا اواخر ترم بود و همه نگران امتحانات بودیم.این بار شادي هم به من و
لیلا پیوسته بود و هر سه با هم درس می خواندیم.هر سه بیست واحد داشتیم که باید با موفقیت
می گذراندیم.اواخر هفته بود,بعد از اتمام کلاس مبانی,چند لحظه اي در کلاس ماندم,آن روز نه
لیلا آمده بود و نه شادي,به من هم اصرار کرده بودند که بمانم اما من قبول نکرده