فصل سی وسوم
سرانجام اتفاقی که ازش می ترسیدم,افتاده بود.گیج ومات,دراتاقم نشسته به فضاي خالی رو به
رویم که رو به تاریکی می رفت,زل زده بودم.خانه درآرامش فرو رفته بود.اما می دانستم این
آرامش قبل از طوفان است.آن شب,وقتی پدرم به خانه رسید من تقریباً یادم رفته بود که حسین
کارش داشت.اما صورت درهم واخم هاي پدرم,مرا به فکر انداخت که مبادا به حسین تلفن
کرده وچیزي گفته باشد.منتظر ماندم تا پدرم خودش سرصحبت را باز کند واین انتظار زیاد
طول نکشید.بعد از شام,پدرم به اتاق سهیل کرد ومرا صدا کرد.ناخودآگاه,دلم فرو ریخت.دست
وپایم یخ کرده بود.به سختی وارد شدم.پدرم پشت میز نشسته بود با دیدن من,گفت:
-بیا بشین.
روي تخت سهیل روبه روي پدرم نشستم.منتظر ماندم تا اول پدرم صحبت کند.چند لحظه اي
هردو ساکت بودیم.عاقبت پدرم گفت:
-من امروز با آقاي ایزدي تماس گرفتم.می دونی چه کار داشت؟...
پرسشگر نگاهش کردم.پدرم بی آنکه منتظر جواب بماند گفت:
-نمی دونم با خودش چه فکري کرده که این درخواست رو اصلا مطرح کرده!...بدون مقدمه از
من خواست که یک وقت بهش بدم,براي خواستگاري!عجب زمونه اي شده!ازروي انسانیت
ومحبت,این آدم رو دعوت می کنی توي خونه ات,تا چشمش به پول وپله می افته,آب ئهنش